گاه‌نوشت

شاید هم بی‌گاه نوشت! که جمعاً بشود: گاه و بی‌گاه نوشت

گاه‌نوشت

شاید هم بی‌گاه نوشت! که جمعاً بشود: گاه و بی‌گاه نوشت

دقیقاً سه سال و سه ماه و دوازده روز از آن روز ننگین می‌گذرد!

روزی که تری جونز ملعون و البته بازی‌خورده‌ی کاخِ به اصطلاح سفید ایالات متحده دست به اقدامی شنیع زده و مصحف عزیز را، به زعمِ خویش به آتش کشیده، ناآگاه از این‌که خود را در آن دنیا آتش زده است.

اعتراض مسلمانان و دولت‌های اسلامی به آن اقدام به ظاهر صلح طلبانه، از روز 31 اسفندماه 1389 شعله ور شد. 

چند ماه قبل‌تر، و در آستانه‌ی نهمین سالگرد حادثه‌ی یازده سپتامبر 2001، وی خواستار برگزاری مراسم قرآن‌سوزی شده بود؛ هر چند در نهایت این برنامه را لغو کرد.

جونز، در 11 سپتامبر 2011 گفت: «ما قطعاً قرآن‌سوزی نخواهیم داشت... چه امروز... چه هیچ وقت»

و در جایی دیگر بیان کرد که: «از مسلمانان نفرت ندارم، اما از سوزاندن قرآن برای هشدار درباره‌ی اصول اعتقادی و ایدئولوژی اسلام که از آن نفرت دارم، استفاده خواهم کرد.»

اما، 171 روز بعد، در کلیسای کوچک خود، اقدام گستاخانه‌اش را جامه‌ی عمل پوشاند و تصاویرش بطور زنده در اینترنت منتشر شد.

این مطلب، پیش از این، در لادستان و میلاد لارستان منتشر شده است:


بسم الله الرحمن الرحیم

«و قلنا یا ءادم اسکن انت و زوجک الجنة و کلا منها رغداً حیث شئتما و لا تقربا هذه الشجرة فتکونا من الظالمین . فازلّهما الشیطان عنها فاخرجهما ممّا کانا فیه و قلنا اهبطوا بعضکم لبعضٍ عدو و لکم فی الارض مستقر و متاعٌ الی حین» (قرآن کریم. سوره مبارکه بقره. آیات شریفه 35 و 36)

 خداوند، خود آغازگر تحریم است. آنجایی که آدم و حوا (علیهما السلام) را از نزدیک شدن به درخت ممنوعه و خوردن آن میوه‌ی بهشتی، برحذر داشت. شاید فلسفه‌ی این تحریم، تادیب و تنبیه بوده باشد؛ یعنی وقتی خدا، بنده‌اش را از چیزی تحریم می کند، حکمتش بر آموختن راه تعالی و تقرب است. این داستان از آنجا شروع شده است.

 هدف از این نوشتار، بررسی نهضت تحریم تنباکو بوسیله‌ی فتوای مرجع عالیقدر آن زمان، آیت الله العظمی میزرا حسن شیرازی، ملقب به میرزای بزرگ است. 

این مطلب، پیش از این، در لادستان منتشر شده است:


مقام عظمای ولایت، سال 93 را بنام «اقتصاد و فرهنگ، با عزم ملی و مدیریت جهادی» نامگذاری کردند. بالتبع و در ظاهر امر، حل دو مسئله را برای این سال برگزیده اند بنام های «اقتصاد و فرهنگ».
اما اگر کمی به عقب بازگردیم و به روزهای آغاز به کار دولت یازدهم نگاهی کنیم، رهبر معظم انقلاب در دیدار رئیس جمهور و اعضای هیئت دولت در تاریخ 6 شهریور ماه 1392، فرمودند: «به نظر من دو مسئله است که اقتضا میکند که ما نگاهمان را به اینها توجّه بدهیم: یکى مسئله‌ى اقتصاد است، یکى مسئله‌ى علم است؛ اقتصاد و علم، این دو به نظر من چیزهایى است که امروز باید در ردیف اوّل اولویّتهاى ما قرار بگیرد؛ هم شما که قوّه‌ى مجریّه هستید، و هم در درجه‌ى بعد قواى دیگر.»
پس از آن و در دیدار با اعضای مجلس خبرگان رهبری (15 اسفند 92)، نگران بودن خود را نسبت به مسئله ی فرهنگ بیان کردند.
در آغاز سال 93 نیز، رهبر معظم انقلاب توجه به مسئله فرهنگ را واجب دانستند و از تمامی آحاد مردم و قوای سه گانه درخواست کردند که این مسئله را همگام با مسئله اقتصاد حل و فصل کنند.